Heinrich Küster, rysunek powykonawczy Hali Targowej, przekrój, 1909, Muzeum Architektury we Wrocławiu – Oddział Archiwum Budowlane Miasta Wrocławia.

Hala Targowa, 1909, fot. Eduard von Delden, Biblioteka Uniwersytecka we Wrocławiu.

Hala Targowa, 1909, fot. Eduard von Delden, Biblioteka Uniwersytecka we Wrocławiu.

Hala Targowa, 1909, fot. Eduard von Delden, Biblioteka Uniwersytecka we Wrocławiu.

Heinrich Küster, Richard Plüddemann, Hala Targowa

– ul. Piaskowa 17 – zapowiedź nowego

Hala, wzniesiona w latach 1906–1908, została zaprojektowana przez Richarda Plüddemanna, a wnętrze i koncepcja konstrukcyjna są autorstwa Heinricha Küstera. W pierwotnej wersji projektowej zamierzano wznieść budowlę skonstruowaną z żelaznych kratownic. Jednak już po rozpoczęciu budowy, ze względów przeciwpożarowych oraz ekonomicznych, zdecydowano się na zmianę konstrukcji.

Budowla założona jest na planie prostokąta, jednoprzestrzenna o konstrukcji składającej się z 6 parabolicznych wiązarów żelbetowych o rozpiętości 19 i wysokości ponad 17 metrów, połączonych poprzecznie kratowymi belkami. Wrocławska Hala Targowa była jedną z pierwszych w Europie, w których zastosowano żelbetową konstrukcję parabolicznych łuków. Heinrich Küster zapoczątkował w tym mieście „triumf betonu” i dał asumpt do coraz ciekawszych rozwiązań i zastosowań tego materiału w konstrukcji architektonicznej. Podobnie jak później Max Berg, architekt ten pozostawił beton w niemal „czystej” formie, nie ukrywając faktury pod warstwą tynku. Wykonano jedynie skromną polichromię na spodniej części łuków, krawędziach spinających je kratowych belek, skośnych belek zadaszenia i we wnękach okiennych. Heinrich Küster ubolewał, że nie udało się wprowadzić żelbetu do elewacji budowli, które uzyskały historyzujący kostium nawiązujący do neogotyku. Z zewnątrz budowla przynależy do okresu końca XIX w., natomiast wnętrze zapowiadało nowoczesną funkcjonalistyczną architekturę wieku XX.