Legenda o św. Jadwidze, drzeworyt, 1504, Biblioteka Uniwersytecka we Wrocławiu.

Legenda o św. Jadwidze, drzeworyt, Bitwa pod Legnicą, 1504, Biblioteka Uniwersytecka we Wrocławiu.

Legenda o św. Jadwidze, 1504, Biblioteka Uniwersytecka we Wrocławiu.

Legenda o św. Jadwidze, drzeworyt, Odnalezienie zwłok Henryka II Pobożnego, 1504, Biblioteka Uniwersytecka we Wrocławiu.

Legenda o św. Jadwidze

– dzieło wrocławskiego drukarza

Do przetrwania pamięci o św. Jadwidze w kręgu europejskim znacząco przyczyniło się upowszechnienie druku. Wzmianka o niej wraz z jej wizerunkiem pojawiły się w poczytnej Kronice świata Hartmanna Schedla, wydanej w Norymberdze w 1493 r. Pierwszą pełną edycję Legendy o św. Jadwidze opublikował natomiast we Wrocławiu w 1504 r. przybyły z Moraw drukarz Konrad Baumgarten. Legenda ukazała się w niemieckiej wersji językowej, a wraz z nią także bulla ogłaszająca kanonizację św. Jadwigi z 1267 r. oraz związane z tym wydarzeniem okolicznościowe kazanie ogłaszającego ten akt papieża Klemensa IV. Baumgarten parał się też drzeworytnictwem i zaopatrzył wspomnianą edycję w sześćdziesiąt dziewięć rycin. Nawiązują one, podobnie jak cała edycja, do zawierającego korpus tekstów jadwiżańskich rękopiśmiennego Kodeksu Hornigowskiego z 1451 r.